Font
Fiction

Οι γάτες έχουν 7 ζωές. Οι γραμματοσειρές μπορούν να είναι αθάνατες.

Η διαφορά μεταξύ των γραμματοσειρών και άλλων πολιτιστικών πεδίων, όπως η μουσική, η τέχνη, η αρχιτεκτονική, η λογοτεχνία ή η μόδα, έγκειται στο γεγονός ότι οι γραμματοσειρές έχουν την ικανότητα να αναπτύσσονται, σε αντιστοιχία με τις εξελίξεις μιας κοινωνίας. Οπότε, ακόμα και αν μια γραμματοσειρά έχει σχεδιαστεί αιώνες πριν, υπάρχει η πιθανότητα να γίνει και πάλι πρωτοποριακή, σε μια εντελώς διαφορετική εποχή εκατοντάδες χρόνια αργότερα. Ο Λεονάρντο Νταβίντσι ζωγράφισε την Μόνα Λίζα την ίδια περίοδο που ο Φραντσέσκο Γκρίφο δημιούργησε τη γραμματοσειρά του. Αυτή η γραμματοσειρά, την οποία στο μεταξύ εμεινε γνωρίζουμε ως Bembo, έχει μια πολύ διαφορετική θέση και αναφορικότητα μέσα στη σύγχρονη κοινωνία μας απ’ ό,τι ο πίνακας. Πρόσφατα η γραμματοσειρά έγινε και πάλι υπερσύγχρονη, καθώς αναβαθμίστηκε με την τελευταία τεχνολογία και κυκλοφόρησε ως OpenType Variable Font, ενώ ο πίνακας είναι καταδικασμένος να χαθεί σιγά σιγά, κρεμασμένος στον τοίχο του Λούβρου.

Παρότι τα πάντα υπάρχουν για να φθαρούν (χαθούν-πεθάνουν) τελικά, οι γραμματοσειρές έχουν την ικανότητα όχι μόνο να ζουν αιώνια, αλλά και να αναπτύσσονται για πάντα. Χωρίς κανέναν χρονικό περιορισμό, οι γραμματοσειρές μπορούν να έχουν μια παντοτινή ανάπτυξη ακόμη και όταν ο σχεδιαστής δεν υπάρχει πια.

Η ανθρώπινη δημιουργία συμβαίνει πάντα σε τρεις διαστάσεις. Στην μία πράγματι δουλεύουμε και σχεδιάζουμε. Στην άλλη θελήσαμε να εισέλθουμε αλλά δεν τα καταφέραμε. Και στην άλλη, την οποία δεν γνωρίζουμε ακόμα.

Επειδή οι γραμματοσειρές μπορούν να γίνουν αθάνατες, αναπόφευκτα έχεις να κάνεις και με τις τρεις διαστάσεις κατά την σχεδίασή τους. Μολονότι έχουμε αιχμαλωτίζεσαι στην πρώτη διάσταση, οι άλλες δύο διαστάσεις είναι αναπόφευκτα παρούσες.

H Font Fiction είναι μια μέθοδος πραγμάτευσης και των 3 διαστάσεων, ορίζοντας οδηγίες για τον χώρο που γνωρίζουμε αλλά δεν μπορούμε να πλησιάσουμε, και ορίζοντας γενικές αρχές για τα άγνωστα πεδία.Αυτό στην πράξη θα σήμαινε, ότι για παράδειγμα, ο Francesco Griffo, για παράδειγμα, θα μπορούσε να είχε προτείνει σαφείς οδηγίες για την μεταφορά του σχεδίου του, σε μία variable γραμματοσειρά με ευέλικτα βάρη, παρόλο που δεν θα μπορούσε να την είχε κατασκευάσει ο ίδιος. Αυτή η τεχνολογία δεν υπήρχε πριν από πέντε αιώνες. Ήταν επίσης αδύνατο για εκείνον να φανταστεί κάτι σαν το hinting ή έναν χαρακτήρα σαν το σήμα του Eυρώ, καθώς όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα πεδίο πέρα από τη φαντασία μας, και επομένως μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο μέσω των γενικών αρχών. Σε αυτό το παράδειγμα, θα μπορούσαν να υπάρχουν ήταν αρχές σχετικά με το σχήμα και την ανάλυση.

H Font Fiction αφορά την ανάληψη ευθύνης για την κληρονομιά που δημιουργούμε όταν σχεδιάζουμε γραμματοσειρές. Αυτή η ευθύνη δημιουργείται/αναλαμβάνεται με την επέκταση της παραδοσιακής έννοιας του σχεδιασμού γραμματοσειρών, στην σφαίρα των τριών διαστάσεων, όπου εκείνες υπάρχουν οι γραμματοσειρές. Περιλαμβάνει το άπιαστο και αδιανόητο.

H Font Fiction δεν αφορά αφηγηματικά πρωτότυπα, αλλά την ενσωμάτωση όλων των διαστάσεων, στις οποίες οι γραμματοσειρές μπορούν να υπάρξουν και θα υπάρξουν, στη σύγχρονη διαδικασία της δημιουργίας. Η Φοντασία (FontFiction) δεν προσφέρει σήμερα μια νέα προοπτική για το μέλλον του αύριο, αλλά είναι η σημερινή ευθύνη για το μέλλον των γραμματοσειρών. Καθώς οι γραμματοσειρές θα αναπτύσσονται αιώνια σε άγνωστες μέχρι στιγμής διαστάσεις, οι σχεδιαστές γραμματοσειρών θα πρέπει να καθορίζουν σήμερα τις γενικές αρχές μιας γραμματοσειράς, για να εξασφαλίζουν το μέλλον της.